ΑΛΛΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ – ΑΛΛΙΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια έχει περάσει πολύ δύσκολες ώρες. Φυσικά τα δύσκολα δεν τελείωσαν. Κάθε άλλο μάλιστα. Κάποιοι μάλιστα μίλησαν και σωστά κατά τη γνώμη μου, ότι το πολιτικό σύστημα κατέστρεψε τουλάχιστον δύο γενιές. Δυστυχώς η ελληνική νεολαία βρίσκεται σήμερα στη χειρότερη μοίρα που θα μπορούσε να επιφυλάξει μια χώρα για τα παιδιά της. Μετά τους μισθούς πείνας, την ανεργία, την εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου, την υπογεννητικότητα, αφού το «δικαίωμα» των νέων μας να δημιουργήσουν οικογένεια χάθηκε στα μνημόνια, ήλθε και η υγειονομική κρίση για να βάλει τη ταφόπλακα στο μέλλον αυτής της χώρας.
Με αποψιλωμένες εξουσίες τα χωριά της χώρας μας έγιναν νεκροταφεία χωρίς παιδικά χαμόγελα και νεανική ενεργητικότητα. Οι νέοι και οι νέες της πατρίδας μας εγκαταλελειμμένοι από μια αδιάφορη εξουσία, αναγκάσθηκαν να εγκατέλειψαν και αυτοί τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Έφυγαν για τις πρωτεύουσες της Ευρώπης ή για τις μεγάλες πόλεις της χώρας, αφήνοντας πίσω τους το πλούτο της ελληνικής γης να μαραζώνει. Τα μνημόνια ήταν το αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης πολιτικής εγκατάλειψης που δεν ήθελε, αλλά και συνεχίζει να μη θέλει τη νέα γενιά να δημιουργεί και να προχωρά τη χώρα μπροστά. Η γνωστή γενιά των παλιών πολιτικών, αλλά και των σημερινών απογόνων τους, έχοντας πάντα τα «πατροπαράδοτα μέσα» επέλεξε το δανεισμό πετώντας στα σκουπίδια τις πολιτικές της πραγματικής ανάπτυξης. Είναι πολύ ευκολότερο, αλλά και πολύ καλύτερο για ένα σάπιο σύστημα, να διατηρεί το νέο αίμα μιας χώρας στην εργασιακή και οικονομική αδυναμία, αλλά και στην πολιτική αποξένωση. Όσο φτωχοποιείς και υποβαθμίζεις έναν λαό, τον κάνεις ακόμα πιο υπάκουο. Αν μάλιστα τα καταφέρεις και με τη νέα γενιά, η «επιτυχία της αποτυχίας σου», θα σου δίνει πάντοτε τη σιγουριά ότι τα έχεις καταφέρει περίφημα. Αυτή την «επιτυχία» βιώνουμε σήμερα. Την παθητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας που όλο και πιο αμήχανα παρακολουθεί τα όσα εξελίσσονται. Μιας κοινωνίας που έχει απολέσει από τη μνήμη της ότι η εξουσία ανήκει σε αυτήν και μόνο σε αυτήν. Οι σημερινοί διαχειριστές, έσωθεν και έξωθεν, είναι απλοί εντολοδόχοι. Φυσικά οι εντολοδόχοι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από αυτή την εγκατάλειψη και εύχονται τα ποσοστά αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες να αυξάνονται όλο και περισσότερο. Πάντοτε άλλωστε θα υπάρχουν οι εγκάθετοι που θα τους δίνουν το «άλλοθι» για να λαμβάνουν τα δημόσια αξιώματα και να διαχειρίζονται το πλούτο αυτού του λαού. Τα πράγματα είναι απόλυτα «τακτοποιημένα» και τα συστημικά μέσα δεν αφήνουν μέρα να περάσει για να μη μας θυμίζουν ότι είναι προτιμότερο να φοβόμαστε παρά να χαμογελάμε.
Πέρα από την οικονομική και κοινωνική κρίση, η παρουσιαζόμενη υγειονομική κρίση δημιουργεί τεράστια προβλήματα όχι μόνο για το οικονομικό μέλλον των παιδιών μας, αλλά κυρίως και για την ίδια τη ζωή τους.
Τι άραγε επιθυμούμε να κάνει αυτή η νέα γενιά;
Τι ζητάμε από τους νέους μας σήμερα;
Να μείνει μακριά από τη ζωή, τον έρωτα, αλλά και την ίδια την ευτυχία;
Ποιο είναι άραγε το μέλλον που σχεδιάζουμε για παιδιά μας;
Ποια προοπτική, αλλά και ποια ελπίδα ζωής τους δίνουμε;
Πιστεύω ότι αυτά είναι τα καίρια ερωτήματα στα οποία οφείλει το κάθε πολιτικό σύστημα να απαντήσει και να δώσει λύσεις, γιατί το μέλλον δεν αργεί να γίνει παρόν. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα ότι παλεύουμε για τα παιδιά μας, είναι οι εφιάλτες του παρελθόντος που στοιχειώνουν το μέλλον αυτής της χώρας.
Οι καταστάσεις που βιώνει η χώρα μας εκτός από το γεγονός ότι καταστρέφουν εκατοντάδες επαγγελματικές κατηγορίες, καθώς όλα σχεδιάζονται και επιβάλλονται σύμφωνα με τη «λογική» του εφήμερου και του επίκαιρου, έχουν «αποτελέσματα». Η εθνική μελαγχολία είναι πλέον ο πιο μεταδοτικός κορονοϊός. Τα κρούσματα πλέον είναι εκατομμύρια και όλοι οι πάσχοντες έχουν ένα κύριο σύμπτωμα. Δεν μπορούν πλέον να χαμογελάσουν. Παλεύουμε για να σώσουμε τη ζωή μας, αλλά δυστυχώς έχουμε πάψει πλέον να ζούμε.
Οι αντιδράσεις δεν θα αργήσουν να έρθουν. Μπορεί κάποιος να μη συμφωνεί με αυτές, αλλά δεν μπορεί να αγνοήσει το δικαίωμα της νέας γενιάς να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Μιας ζωής που της στέρησαν οι πολιτικές που χρεοκόπησαν τη χώρα, αλλά και εξαφάνισαν τις προοπτικές για να φτιάξει αυτή η νέα γενιά την μεγάλη Ελλάδα του 21ου αιώνα. Μια γενιάς θυμωμένης, γιατί φιμώθηκε ο λόγος της και εξανεμίσθηκε η ενεργειακή της δύναμη καθώς αποκλείσθηκε από όλες τις εξουσιαστικές διαδικασίες και αποφασίζουν άλλοι για αυτήν, αλλά χωρίς αυτήν.
Είναι πολύ εύκολο να καταδικάσουμε τα παιδιά μας για τις καταλήψεις, τις διαμαρτυρίες, ή ακόμα και για την προσκόλληση τους στα κινητά τηλέφωνα και στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Πολύ μιλούν μάλιστα και για μια αυτιστική νέα γενιά. Το θέμα όμως δεν είναι τι είναι αυτή η νέα γενιά, αλλά τι κάνουμε εμείς για αυτή. Η καταδίκη συμπεριφορών πάντοτε στην ιστορία ήταν το άλλοθι των ανίκανων που μέσα από τα κατηγορητήρια τους έκρυβαν της αστοχίες τους, τα λάθη τους, αλλά και τις τεράστιες αποτυχίες τους. Καμιά κοινωνία δεν πρόκειται να πάει μπροστά εάν δε κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά της. Η ζωή ανήκει σε αυτά και γι’ αυτό συνεχίζεται. Οι νόμοι του σύμπαντος δεν μπορούν να αλλάξουν και αυτοί είναι και οι νόμοι της ζωής μας. Της πραγματικής ζωής μας.
ΣΤΑΘΗΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ